قبول داری،یه روز باید آسمون،

آفتابی بشه.

نصیب ما تو ظهرمون،

یه مرغ و چارپایی بشه.

قبول داری،

دنیا هیچی به هیچی داره میشه.

هر روز تو سازمان ملل،

آتش بسی داره میشه.

قبول داری،خوب می گفتند:

اون قدیما حرف های راست.

دروغگو رو سیا میشه،

دشمن کدخدا میشه.

قبول داری،نبودش بمب هسته ای رو سرما،

یه روزی هیروشیما میشه،

فردا شاید دنیا میشه.

قبول داری،چه کشکی عمرمونو می بازیم،

یه روز ساکتمون میشه،

فردا چه مرگمون میشه.

قبول داری،

قصه های مادر بزرگمون،

تکراریه.

آخر آدم خوبه میشه،

سهمش فقط یه خونه میشه.

قبول داری،جنگ نفت،

سر همون آرزوهاس.

یه روزی آبادان میشه،

فردا شاید آلمان میشه.

قبول داری،که هرکس دوست داره،

آقا باشه.

حرف اون حرف بشه،

غصه ی دیگرون برف بشه.

قبول داری،که فردا،

دنیا،سیا بازی میشه.

یه روز آقا سیاسی بشه،

فردا استاد ریاضی بشه.

قبول داری،فضولا زیادتر از قبل شدند،

تو هر خونه فضولی میشه،

فرداش توی بوقی میشه.

قبول داری،که تورم زیاد تر از هر روز میشه،

زمین های ده ها گرون میشه،

یه شهر هم یه روزی تهرون میشه،

قبول داری،این شعرم باید تموم بشه،

شعرامون باغ بشه،

خونه آخر قصه ی کلاغ بشه.

از محمد امین شفیع پور،مانی یعنی خودم